Iedereen kan in een situatie terechtkomen waarin je in aanraking komt met Veilig Thuis. Wat doet zoiets met een betrokkene, en hoe voelt het om in zo’n traject te zitten? Vincent (gefingeerde naam), een cliënt die met Veilig Thuis in aanraking kwam, deelt in een open gesprek zijn ervaringen.
Het allereerste contact
“Ik werd gebeld door Veilig Thuis met de mededeling dat er een melding was binnengekomen. Na uitleg over wat de melding inhield, kreeg ik de kans om mijn kant van het verhaal te vertellen.” Vincent gaat verder dat het gesprek dat volgt niet leuk is, en de onzekerheid die hem te wachten stond, heeft hem aangedaan. “Het voelde een beetje alsof ik op een lijstje kwam te staan. Als zo’n telefoongesprek is afgelopen, weet je dus dat er een melding is, maar weet je niet wat de status is. Die onzekerheid kan je best angstig maken.”
Elke dag wachten is er één te veel
“Als je op maandag gebeld wordt, wil je op dinsdag eigenlijk weten wat de vervolgstappen zijn,” vertelt Vincent. Hij heeft een aantal weken moeten wachten tot er weer actie ondernomen werd. “Ik begrijp wel hoe zo’n systeem kan werken hoor, maar als betrokkene gaat het over jouw situatie. Het enige wat je wil, is weten waar je aan toe bent. Je weet dat er mensen zijn die iets voor jou gaan bepalen en dat besef is heel heftig, vooral als je niet weet wat er gaat gebeuren.”
Professioneel informeel te werk gaan
“Gelukkig keerde de rust bij het eerste huisbezoek wel terug. Het was een fijn gesprek waar het persoonlijke dat ik eerst miste, juist wel naar voren kwam. Ik werd serieus genomen, en dat is wat je nodig hebt in zo’n pittig traject. Mijn contactpersoon was professioneel en informeel tegelijkertijd. Hij is altijd transparant geweest over wat de mogelijkheden én onmogelijkheden van Veilig Thuis waren. Hij gaf eerlijk aan ook niet alles te weten, en natuurlijk hebben zij ook te maken met regels. Hij had het wat mij betreft niet beter kunnen doen in zo’n situatie.” Niet alleen dat, maar ook de manier van doen hielp mee. “Hij had een bepaalde rust over zich en hij wist waar hij het over had. Dat gaf me vertrouwen.”
“Ik schaam me kapot”
De allereerste keer dat Vincent samen met de medewerker van Veilig Thuis aan tafel zat, kwam de schaamte naar boven. “Toen ik mijn schaamte naar hem uitte, vroeg hij terecht waar ik me voor schaamde. Ik als ouder had verwacht op een bepaald niveau te kunnen denken en met problemen om te kunnen gaan. Je denkt dan toch: we hebben hier te maken met allemaal volwassenen waarvan je beter mag verwachten, maar tóch is er een situatie ontstaan waarin er zorgen zijn over de thuissituatie. Hij toonde begrip en heeft de tijd genomen om er met me over te praten. Daardoor heeft hij ervoor gezorgd dat mijn schaamte verdween. Het kan namelijk echt iedereen overkomen.”
Mensgericht te werk gaan
“Ik begrijp natuurlijk dat er systemen en protocollen nodig zijn om efficiënt met de werkdruk om te kunnen gaan. De uitdaging voor Veilig Thuis is hierbij toch mensgericht maatwerk te blijven leveren. Gelukkig heb ik dit op heel veel momenten wel ervaren bij mijn contactpersoon. Ik zou daarom ook tegen iedereen bij Veilig Thuis zeggen: blijf daarvoor strijden! Het heeft voor mij heel prettig gewerkt.” Vincent belicht het nog kort van beide kanten: “Voor hen is het natuurlijk werk; een casus met een dossiernummer. Ja, ze doen dit met hart voor de medemens, maar voor betrokkenen kan het life-changing zijn. Het feit dat ik mij gehoord heb gevoeld in het proces maakt dat ik dit bij Veilig Thuis in positieve zin heb ervaren.”
Dit interview is gepubliceerd in het magazine ‘5 jaar Veilig Thuis Noord Oost Gelderland’. Klik hier om het magazine te lezen.